Kırkpınar'da 654. buluşma

Tarihi kaynaklara göre, Rumeli'nin fethini gerçekleştirecek akıncı  birliklerinin öncü kuvvetlerini oluşturan 40 namlı asker, mola zamanlarında hem  eğlenmek hem de kuvvetten düşmemek için bir anlamda idman saydıkları güreşe  tutuştu. 

Şimdi Yunanistan'ın topraklarında kalan Simavina'da (Samona) mola  sırasında Ali ve Selim adındaki iki kardeş saatlerce güreşmesine rağmen  yenişemez. Israrla birbirini kündeye getirmek üzere verdikleri mücadelede her  ikisi de oldukları yerde canlarını verir. Akıncılar iki kardeşi bir söğüt  ağacının altına gömerek, vazifeleri gereği yollarına devam eder. Yıllar sonra  akıncılar, arkadaşlarının mezarını ziyaret için gittiklerinde iki pehlivanın  mezarlarının bulunduğu yerde bir pınar görürler ve burası bundan sonra  "Kırkpınar" olarak anılır. 

Edirne'yi fetheden 1. Murat'ın güreşçiler tekkesi kurması sonrası  dönemin başkent Edirne'de  her yıl güreş yapılması gelenek haline geldi.  Osmanlı-Rus Savaşı, Balkan Savaşı ve 1. Dünya Savaşı sırasında kesintiye uğrayan  organizasyon geçmişte Kırkpınar Ağaları tarafından düzenlenirken 1946 yılından bu  yana Edirne Belediyesi organizasyonunda gerçekleştiriliyor. 

Kırkpınar'a özel 

Ağa: Eskiye nazaran şimdilik sadece bir simge durumunda olsa da, ağa  Kırkpınar'ın vazgeçilmez ögelerinin başında geliyor. Eskiden güreşleri  düzenleyen, konukları ağırlayan, ödüller dağıtan görevi olan ağanın pekçok görevi  Edirne Belediyesi ve Türkiye Güreş Federasyonu tarafından yapılmakta. 

Başpehlivan: Kırkpınar'da baş güreşlerinde rakibini yenen pehlivan  Türkiye başpehlivanı unvanını alıyor. Bu unvanı 3 kere üst üste alan başpehlivan  altın kemerin ebedi sahibi oluyor. 

Kispet: Manda, dana derisinden yapılan pehlivan giysisine verilen  addır. Beli sarması için bel kısmında kalın bir ip bulunan kispetin, paça kısmı  da bir sicimle bağlanır. İyi bağlanmayan bir paça, rakip güreşçinin parmaklarını  paçadan içeri sokup yenmesi anlamına gelir. Kispetler zembil adı verilen hasır  çantalarla taşınır. 

Peşrev: Pehlivanın rakibiyle güreşe tutuşmadan önce yaptığı  egzersizlerin bütünüdür. Belirli bir ritüeli bulunan peşrev, pehlivanı seyreden  güreşçiyi coşturarak, güreşçiye moral de yükler. Hakem heyeti önünde toplanan  pehlivanlar, cazgırın tanıtımıyla peşreve başlar. Üç ileri, üç geri gidişten  sonra yere sol diz ile çökülür. Önce sağ el yere, dize, dudağa ve alına vurulur.  Bu şekilde çayırda gidiş geliş yapılır, bu sırada karşılaşılan rakibin paçaları  yoklanır, sırtı sıvazlanır, enseler bağlanır, eller tutuşulur. 

Yağlanma: Güreşte, her iki pehlivan da savunma amaçlı yağlanır, yağ  sürülen vücut kolay kavranamaz. Pehlivanlar, omuzlarına, göğüslerine, kol ve  kispetlerine yağ sürerler. 

Cazgır: Salavatçı da denen cazgırın görevi, hakem heyetinin  eşleştirdiği pehlivanların adlarını, memleketlerin uygun manilerle söyler,  pehlivanları güreşe dua ile davet eder. 

Davulcu ve zurnacı: Güreşlerin olmazsa olmaz ögelerindendir.  Çaldıkları ezgilerle pehlivanları ve seyirciyi coştururken, kimi zamanda  güreşteki temponun düştüğünü, çaldıkları tempoyu düşürerek pehlivanlara  aktarırlar. 

Kırmızı dipli mum: Kırkpınar'ın davet simgesidir. 

Yağlı güreş oyunları 

Ayakta ve yerde yapılan güreşlerde oyunlar, elense, tırpan, kaz  kanadı, ayakta güreşi bağlama, budama, paça, kazık, kepçe, kemane, kolbastı,  köstek, künde, boyunduruk, kurt kapanı, yanbaş, sarma gibi sıralanmakta. 

Yağlı güreş kurallarına göre, rakibi sırt üstü getirmek, rakibini  kucaklayıp, ayağını yerden kesmiş vaziyette en az üç adım taşımak, rakibi pes  ettirmek, rakibin ayağından kispetini çıkarmak yada boydan boya kispetin  yırtılması yenilmenin işaretidir. 

Yağlı güreşlerde hakeme, seyirciye veya rakibe söz ya da işaretle  hakaret etmek, rakiple tartışmak, güreşi sulandırmak, şike yapmak, güreş  kurallarına uymamak, hakeme riayet etmemek ceza gerektirir.